Woest was hij. “Waar zijn mijn brommers gebleven?” raasde de Spaanse eigenaar van het brommerverhuurbedrijf. “Eh, dat weet ik niet,” stamelde ik. “Ze zijn er mee vandoor gegaan.” De eigenaar zwaaide wild met z’n armen en riep woorden naar ons, waarvan ik de betekenis nog niet kende. Totaal overrompeld door zijn heftige emoties wisten mijn collega en ik niet goed hoe we moesten reageren.
“Ik heb een haat-liefdeverhouding met Nederland,” vertelde de Italiaanse Angela Capo me tijdens een etentje bij haar thuis. “De manier waarop Nederlanders handel drijven vind ik fenomenaal. Net als de manier waarop ze hun land hebben opgebouwd. Daar heb ik grote bewondering voor. Tegelijkertijd heb ik moeite met het Nederlandse individualisme. Ik mis hier het Italiaanse groepsgevoel: de familieband, de sociale controle en – de spontaniteit. Even langsgaan bij familie of vrienden, zomaar…”
Toen de Franse Ketty Lollia, voor een optreden als professioneel danser, voor het eerst naar Nederland kwam, was ze onder de indruk van de openheid en vriendelijkheid van de Nederlanders. Omdat deze positieve indruk bleef hangen en Ketty een internationale carrière ambieerde, besloot ze te gaan solliciteren in Nederland. Intussen leerde ze de Nederlandse taal. Dolblij was ze toen ze – met dank aan haar talenknobbel – in 2005 werd aangenomen bij IBM. Samen met haar dochter verhuisde ze naar Nederland. Hoewel ze het al snel naar haar zin had, merkte Ketty na verloop van tijd dat Nederlanders ondanks hun vriendelijkheid in zekere zin ook oppervlakkig en afstandelijk konden zijn: “In Frankrijk waren de contacten met mijn collega’s veel intensiever; er werd veel meer tijd en aandacht besteed aan arbeidsrelaties. Ik miste dat in Nederland. Zo kwam ik een keer via Facebook erachter dat mijn collega ging verhuizen en hulp nodig had. Ik heb hem toen gebeld en mijn hulp aangeboden, waarop hij heel verbaasd reageerde. Hij begreep mijn bedoeling niet direct.”
“Wat een rotweer!” riep ik regelmatig als ik doorweekt thuiskwam na een half uur fietsen vanuit school. Ik haatte het Nederlandse klimaat: koud, onvoorspelbaar, veel regen en altijd tegenwind. Ik kon mijn geluk dan ook niet op, toen ik op mijn 20e vertrok uit Nederland om een paar jaar in Zuid-Europese landen te gaan werken – waar de temperatuur hoog is en de zon altijd schijnt!
Het was een steenkoude dag in januari. De Duitse Marietta was op weg naar een sollicitatiegesprek bij het taleninstituut in Utrecht. Ze was bloednerveus. Níet omdat dit haar allereerste sollicitatie in Nederland was. En ook niet omdat ze pas een half jaar in Nederland woonde en de taal nog maar net onder de knie had. Wat haar zo zenuwachtig maakte, was het feit dat het sollicitatiegesprek zou plaatsvinden met niemand minder dan de directeur van het instituut. Het idee alleen al… Bij aankomst was ze dan ook verbijsterd toen de directeur zichzelf voorstelde met haar voornaam en aangaf dat Marietta haar gerust mocht tutoyeren. Marietta kon er met haar hoofd niet bij.
“Gaan we niet nog wat drinken?” vroeg ik aan mijn nieuwe collega’s. Ze keken me verbaasd aan. “Eh, nee,” zeiden ze, “wij gaan naar huis.” Na een paar jaar in verschillende Zuid-Europese landen te hebben gewerkt, moest ik opnieuw wennen aan de Nederlandse werkwijze. Niet alleen aan de ‘9 tot 6’-mentaliteit, maar vooral aan de omgang met collega’s onderling. De contacten waren veel oppervlakkiger.
Meld je aan:
Recente reacties