Ieder jaar halen miljoenen Nederlanders tijdens de feestdagen (Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw) hun gourmetstel uit de kast. Glunderend pielen we urenlang met kleine stukjes vlees, aardappelschijfjes, reepjes paprika en champignons in poppenhuispannetjes om vervolgens een uur in de wind te stinken. Hoe komt het toch dat gourmetten zo aanslaat in Nederland en wat zegt dat over de Nederlandse (zakelijke) cultuur?
Nederland kent de beste werk-privébalans. Het positieve daaraan is dat die balans goed is voor de gezondheid en vaak als prettig wordt ervaren door mensen uit andere landen. Helaas heeft deze mentaliteit ook een keerzijde. Door het feminiene karakter in combinatie met de hang naar vrijheid en gelijkheid zien we de klant eerder als gelijke dan als koning.
Toen de talkshowpresentator Beau van Ervan Dorens een maand geleden begon met zijn praatprogramma Beau, koos hij voor een ander decor: een minidesk en een bank . Hij wilde weleens wat anders dan die eeuwige tafel met stoelen eromheen die je bij Nederlandse talkshows altijd ziet. Zijn nieuwe opstelling leverde hem veel kritiek op. Afgelopen vrijdag was hij te gast bij De Wereld Draait Door waar hij zich hardop afvroeg: ”Waarom zitten mensen allemaal aan tafel in Nederland?” `
Echte koningsverering kennen we hier niet. Toch wordt in geen enkel land de verjaardag van een koning of koningin zo uitbundig gevierd als in Nederland. Uitgedost in oranje varen we over de grachten, drinken we bier op festivals, eten we oranje tompoezen, verkopen we oude troep van zolder, borrelen we met de buren of doen we lekker helemaal niks. Koningsdag is echter meer dan spijkerpoepen, feestvieren en koopjes scoren op de vrijmarkt. Waarom zou deze feestdag anders zo populair zijn?
Afgelopen dinsdag werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een paneldiscussie over de Nederlandse identiteit. Die vond plaats tijdens de lancering van Nederwonderland, het nieuwe boek van de Chinese auteur Lulu Wang. Lulu schreef haar nieuwe boek in opdracht van haar vader die nog in China woont: “Leg mij eens uit hoe het komt dat een klein land als Nederland zo succesvol is.”
Ken jij een Nederlander die op Koningsdag blij wakker wordt, omdat de koning jarig is? Ik niet. Echte koningsverering kennen we hier niet. Toch wordt in geen enkel land de verjaardag van een koning of koningin zo uitbundig gevierd als in Nederland – met als meest opmerkelijke kenmerk: de rommelmarkt. Wie gaat er nou in z’n vrije tijd oude troep verkopen op straat?
Het regenseizoen is weer begonnen. En dan heb ik het niet over de herfst, maar over de prijzenregen die jaarlijks over ons land neerdaalt. Awards, ondernemersprijzen en themaprijzen passeren in alle soorten en maten de revue: Gouden Televier-Ring, de Top 2000, Quote 500 en de sportman- en vrouw van het jaar. Hoewel we In Nederland niet zo van de heldenverering zijn – van helden vinden we vooral dat ze zo gewoon mogelijk moeten blijven – komen er steeds meer landelijke en regionale awards bij.
Toen ik voor mijn boek Tutti frutti een drukker zocht, besloot ik spontaan bij een drukkerij in eigen regio binnen te lopen. De deur zat op slot en ik moest aanbellen. Vervolgens bleek er geen receptie of ontvangstruimte te zijn. Daar stond ik in de hal en wachtte af. Totdat iemand de moeite nam om naar me toe te komen: “Heeft u een afspraak?” “ Eh, nee, ik heb alleen een vraagje.” De medewerker raakte licht in paniek. Hij vertelde me dat ze druk bezig waren met de productie en dat ik voor mijn vraag echt een afspraak moest maken. Daarna drukte hij een visitekaartje in mijn handen en werkte me de deur uit. Ik was duidelijk een storende factor: met mijn onverwachtse bezoek schiep ik verwarring en irritatie. Wat deze drukkerij zich niet realiseerde, was dat dankzij deze ‘hartelijke’ ontvangst een grote opdracht aan hun neus voorbijging.
“Wat een rotweer!” riep ik regelmatig als ik doorweekt thuiskwam na een half uur fietsen vanuit school. Ik haatte het Nederlandse klimaat: koud, onvoorspelbaar, veel regen en altijd tegenwind. Ik kon mijn geluk dan ook niet op, toen ik op mijn 20e vertrok uit Nederland om een paar jaar in Zuid-Europese landen te gaan werken – waar de temperatuur hoog is en de zon altijd schijnt!
“Moet dat nou?” riep ik naar mijn man en zoon… Een paar jaar geleden waren we op vakantie in Zwitserland. Na enkele uren wandelen kwamen we eindelijk aan bij een stromend riviertje. Tijd voor een break – dacht ik. Mijn dochter en ik streken neer op een grote steen en haalden eten en drinken tevoorschijn. Mijn man en zoon daarentegen stormden op de rivier af en begonnen als een bezetene stenen te verzamelen, om ze vervolgens in het water neer te leggen. Vanuit een soort oerdrang moest het water tegengehouden worden.
All Rights Reserved. © 2018 Studio Odijk | Privacy verklaring | Proclaimer
Recente reacties